اشعار

     _{ـــــــــــــــــــ    پوچ     ـــــــــــــــ}

   نشانت را از باد گرفتم

   باد گفت :

   " - نشانش در هر آنچه بی نشانی هاست . "

   و ردّ ِ نشانت را

   تا بی نشانی ها گرفتم و گفتند :

   " - گُل ، یا پوچ ؟! "

   گفتم : " - که هر دو دست ، گُل ... "

   گفتند : "- پوچِ  پوچ ... " 

   و تازه دانستم

   که نه منی در کار بوده است

                                   نه توئی ،

   و هیچ ، جز هیچ در کار نبوده است ؛

   و خاکسترِ ما را

   سالهاست

   باد

   برده است .

                     14/ 5 / 76  و . م . آیرو

       ـــــ  ایستگاه چندم ؟ ـــــ

   تو خود ، چمدانت را ببند !

   سوتِ قطار

   تمام ذهن مرا گرفته است .

   همیشه تمامِ رفتن ها

   از سرِ " ناگزیر " ها بوده است .

   امشب

   می خواهم گریزی از سرِ " ناگزیر " ها بزنیم .

   تو خود ، چمدانت را ببند !

   می خواهم که خود

   پا بر آن سرزمینِ مجهول نهیم .

   به احتمال زیاد

   قطار به ایستگاهِ اوّل رسیده است

   ما

   در ایستگاهِ چندم ایستاده ایم؟!

                    ـــ شهریور 1376

                           و . م . آیرو

     ــــــ  در سوگِ درخت ــــــــ

   باران آمد و فقط نقشِ سبزِ پرنده را

   از بومِ تو شُست ؛

   پرنده در باران گم شد .

   باد آمد و طرح پرنده را

   از ذهنِ تو ریخت ؛

   پرنده در باد گم شد .

   پرنده رفت ، امّا

   تو سالیانِ سال

                   از پشتِ عینکِ نمره " دو " ات ،

   تنهائیِ درخت را

   به سوگ نشستی .

                         شهریور  1376

                               و . م . آیرو